Çocuğunuzun Size En Çok İhtiyacı Olduğu Anlar

Çocuğunuzun Size En Çok İhtiyacı Olduğu Anlar :

Oğlumu uyutmak için ayaklarımda sallıyordum.

Hiç beklemediğim bir anda gözlerini kocaman kocaman açtı, göz bebeklerini arkaya devirdi. Acı bir ses çıkardı ve morardı. Onu kucakladım, pelte gibiydi. Sanki tüm vücudu felç olmuştu. Çığlıklarıma komşum yetişti. İkimiz de ne yapacağımızı bilemiyorduk.Yavrumu kaptığımız gibi lavaboya taşıdık. Yüzüne, boynuna su serpmeye başladık. Farkında olmadan, onu tartaklıyor, açıkçası eziyet ediyorduk.Komşum taksi çağırmaya koştu.Çocuğuma yardımcı olmak istiyordum ama nasıl? Ne yaptığımı bilmeden, çocuk kucağımda evin içinde şaşkın bir vaziyette sağa sola koşuşturup duruyordum.Bir gerçek daha vardı, şu an hatırlamak bile istemediğim!!! Ben çocuğumu bu halde görmeyetahammül edemiyordum. Ve içimden, onu bir odada bırakıp başka bir yerde ağlamak, bağırmak geliyordu.Çocuğunuzun size en çok ihtiyacı olduğu anda ondan kaçıp kurtulmayı istemek, içinize bir türlü sindiremediğiniz bir duygu olarak kalır belleğinizde yıllarca.Şimdi düşünüyorum da, bu kaçış çocuktan değil sorumluluktan kaçıştı. Çocuğum için ne yapmam gerektiğini bilemediğimden yanlış yapmak sorumluluğundan kaçıştı. Böyle bir durumda ne yapılacağını ben nereden bilebilirdim?

Sadece olarak bir anneydim.

Her şey bu noktada düğümleniyordu zaten. Madem anneydim, madem bir çocuğu büyütme sorumluluğunu üzerime almıştım, çocuklarda sık görülen böyle bir durumda ne yapılması gerektiğini de öğrenmem bilmem gerekirdi. Başkalarının çocuklarının başına gelen benimkine gelmeyecek diye bir şart yoktu.Tanrım!!! Neden böyle oldu? Ben neyi eksik yaptım? Dün gece muhallebisi yeteri kadar ılık değildi, yoksa ondan mı böyle olmuştu? İki gün önce eltime gitmiştik, orada mı bir şey olmuştu? Neden? Neden?Zar zor bir taksi geldi. Ya da bana her şey yavaş oluyormuş gibi geliyordu. Allah kahretsin! Trafik geçit vermiyor. Çocuğum kucağımda baygın. Ağzı yan tarafa çekiliyor, sol kolu titriyor. Bunları ne görmeye ne de yaşamaya tahammül edemiyordum. Çırpınan kolunun elimde kalan hissini hala taşımaya devam ediyorum.Sonunda, kucağımda yavrum, ayaklarım çıplak, gözlerim yaşlı, ne yaptığımı bilmez bir halde en yakın hastaneye ulaştık.Doktorlar diğer çocukları bıraksınlar hemen benim yavruma baksınlar istiyorum. Fakat tam tersine ortalıkta hiç telaş yok.

Herkes işini yapıyor.

Doktorların, hemşirelerin bu rahat tavırları sinirlerimi daha da gerdi. Benim yavrum ölüyor, onlarsa işlerini sanki ağır çekimde yapıyorlar. Önüme gelene bağırmaya haşladım. Ne dediğimi hiç hatırlamıyorum.Zaten söylerken de bilmiyordum. Eczaneye koş, kayıt ol, vezneye git... Herkes para istiyor. Yanımda yeterince değil, hiç para yok. Ayaklarım çıplak, süratli koşamıyorum. Eşime ulaşmaya çalışıyorum. Telefon kulübeleri, kartlar... Çocuğum nasıl? Bütün bu koşuşturmaları yaparken ben yavrumun yanında değilim...Geri döndüğümde, ona serum takmışlardı. Ağzında oksijen maskesi vardı, burnundan da bir hortum uzanıyordu. Manzara çok feciydi. Fakat, şöyle bir etrafıma bakacak duruma geldiğimde gördüm ki, bundan daha feci görünen durumlar da vardı. İdrar torbaları, akciğer tüpleri, solunum cihazları, kuvözler, vs. vs...Tanrım, çevremdeki bu bambaşka boyutu öğrenmek için mi ben buradayım? Neden bunların farkına, başıma böyle bir şey gelmeden önce varamamışım? Sağlığın kıymeti neden hep kaybedince fark ediliyor?

O günü ancak böyle fragmanlarla bölük pörçük anlatabilirim.
Aynen hafızamdaki gibi. Bütün değil, kopuk kopuk.Şimdi düşünüyorum da, iyi ki doktorlar benim telaşımdan etkilenmemişler. Ancak ilk zamanlar doğal olarak şimdiki aklımla düşünemiyordum. Böyle bir hasta ile defalarca karşılaşmış, bu hastalığı bilen ve telaşlanmadan işlerini yapan insanlar, “Neden acele etmiyorlar?” diye suçluyordum. Hatta zaman zaman bu telaşımla gereksiz çıkışlar yapıyordum ve onları sinirlendirerek işi kavgaya kadar götürüyordum. Diyelim ki, gerçekten umursamaz davranıyorlar. Benim öfkeli davranışlarım onları hızlandırmıyordu ki, sadece sinirlendiriyordu. Bu durum daha da aleyhimize oluyordu. Bırakın çocuğuma yardımcı olmayı, bize yardım edecek kişilerin bile işlerini aksatıyordum.