Çocuğu Epilepsili Aileler

Çocuğu Epilepsili Aileler :

Şimdi düşünüyorum da, böyle önemli durumlarda bizler bilir bilmez heyecanlı öyküler anlatmayı çok seviyoruz.

Karşımızdakini nasıl etkilediğimizi düşünmeden, gerçeğin ne olduğunu bilmeden, ortama heyecan katmaya bayılıyoruz. Buradaki amacın yardımcı olmak olduğunu da hiç sanmıyorum. Bence bu, bir şeyler biliyor olma, çorbada tuzu var görüntüsü verme içgüdüsünden başka bir şey değil. Çünkü daha sonra üşenmedim öğrendim. “Belinden su alındı sakat kaldı.” denilen kişinin söz konusu sakatlığı, bel suyu alınmadan önce de varmış. Diğer anlatılan öykülerin de peşini bırakmadım, araştırdım. Öğrendim ki, onların sorunları da kesinlikle bel suyu ile alakalı değil.

Bu olaydan ben iki sonuç çıkardım

Birincisi, biz ulusça yardımseveriz. Ama yardımseverliğimiz sanki gerçekten yardım etmek için değil de, yardım eder gibi görünmek için. Yol sorduğunuz kişilere dikkat edin, hepsi adeta yolu tarif etmek için çırpınırlar. Fakat nedense tarifi alan kişi hep kaybolur. Çünkü doğru yol tarif edene rastlamanıztesadüf işidir. Kimse “bilmiyorum” demez, mutlaka tarif eder.İkincisi, bizler gerçek sorunun ne olduğunu pek merak etmiyoruz. Tek isteğimiz sorunun sorumluluğundan kurtulmak. Bunun için de bir suçlu arıyoruz. Bu suçlu kah bel suyu oluyor, kah bir ilaç, kah başka bir sebep.

Ne olursa olsun sebep bizden uzak olsun istiyoruz.

Oğlumun epilepsisi nedeni ile çok sayıda çocuğu epilepsili aile tanıdım ama, hiçbirinin doğuştan olduğunu duymadım. Hepsi epilepsiyi sonradan olma bazı sebeplere bağlamaya çalışıyordu. Haftanın günlerini, günlerin saatlerini suçlayana bile rastladım. “Çocuk hep cumaları nöbet geçiriyor”, “Hep ezan vakti nöbet geçiriyor.” diyorlardı.İki çocuklu bir aile tanıdım.

Anne ile baba akraba idi.
Bir yaş ara ile doğmuş iki kızları vardı. Çocuklar, anne babalarını hiç andır masalar da birbirlerine adeta ikiz gibi benziyorlardı. İkisi de oldukça kiloluydu. Birbirinden ayrı duran gözleri vardı. Burunları çok küçük ve aşağı doğru kavisli idi.