Anoreksia Nervoza Ve Bulimia

Anoreksia nervoza, kişinin kendisini aç bırakması ve sonuçta belirgin kilo kaybetmesidir. Bulimia, hastanın aşırı yemek yemesi ve ardından kendini kusmaya zorlama durumudur. Bulimia, anoreksia nervozadan daha yaygındır ve genellikle daha iyi prognozludur. Kadınlarda %1-2, erkeklerde ise %0,1 sıklıkta ortaya çıkabilebilmektedir. Ortalama başlangıcı 20 yaş civarıdır. Bu yeme bozuklukları, esas olarak zayıf kalmayı bir takıntı haline getiren daha önce sağlıklı genç kadınlarda ortaya çıkar.

Anoreksia nervozada klinik bulgular genellikle şiddetli PEM'e benzer. Ek olarak, endokrin sistem üzerindeki etkileri belirgindir. Düşük GnRH sekresyonu (sonra LH ve FSH sekresyonu azalır) sonucunda ortaya çıkan amenore, hastalığın bir tanısal özelliği olacak kadar yaygındır. Diğer yaygın bulgular; tiroid hormon salgısında azalma sonucu soğuk intoleransı, hipotermi, bradikardi, konstipasyon, deri ve saç değişiklikleridir. Ayrıca dehidratasyon ve elektrolit bozuklukları sıklıkla bulunur. Deri kurur ve pullanır, kanda karo tenlerin fazlalığı nedeniyle sarı olabilir. Vücut kılları artabilir, fakat genellikle ince ve soluktur (lanugo). Kemik dansitesi, postmenopozal dönemdeki osteoporoz hızlanmasını taklit edecek şekilde, muhtemelen düşük östrojen düzeyine bağlı olarak azalır.

Şiddetli PEM' de beklenildiği gibi, anemi, lenfopeni ve hipoalbuminemi bulunabilir. Anoreksia nervozanın en büyük komplikasyonu büyük olasılıkla hipokalemiden kaynaklanan, kardiak aritmiye yatkınlık ve ani ölümdür. Bulimiada devamlı yemek yeme sözkonusudur. Özellikle karbonhidratlar olmak üzere aşırı miktarda yiyecek alınır ve hemen kusulur. Menstrüel düzensizlikleri yaygın olmakla birlikte, gonadotropin düzeyleri ve kiloları normale yakın olduğu için bulimialı hastaların %50'sinden daha azında amenore oluşur. Başlıca tıbbi komplikasyonları süregelen kusmaya zorlama ve kronik laksatif ve diüretik kullanımından kaynaklanır. Bunlar; (1) hastayı kardiak aritrnilere yatkın hale getiren elektrolit dengesizliği (hipokalemi).

(2) mide içeriğinin akciğere aspirasyonu, (3) özofagus ve kalpte yırtılmalar olarak sıralanabilir. Yine de bu sendromun spesifik bulgu ve belirtisi yoktur. Tanı hastanın kapsamlı psikolojik değerlendirmesine dayanmalıdır