Şerbetçi Otu Üretimi

Şerbetçiotu yirmi beş otuz yıl için çelikleme yoluyla dikilir. Yalnızca dişi çiçekli şerbetçiotu meyve verdiği için dikilen bitkinin dişi cinsten olması gerekir. Çelik de aşı gibi ana bitkinin özellik ve niteliklerini korur. Bazı ülkelerde melezleşmeyi önlemek için erkek çiçekli şerbetçiotu dikimi yasaklanmıştır. İlkbaharda kesilen sürgünler bir yıl fidanlıkta yetiştirilir, ertesi yıl asıl dikim yerlerine taşınır ve dikilir.Şerbetçiotu çok bakım isteyen bir bitkidir. Nemden hoşlanmaz, güneye bakan ve soğuk rüzgârlardan korunaklı bir yere dikilmesi gerekir. Her güz mevsiminde o yılın sapları kesilir ve kış mevsimi için bitkinin dibi toprakla beslenir. İlkbaharda filizlenme çok çabuk olur, Saplar dipten iki metre yüksekliğe kadar olan yaprakları koparıldıktan sonra kuru ottan ipliklerle fidan desteklerine bağlanır. Şerbetçiotu sapları desteklere hep saatin dönme yönüne göre, sarılır. Yaz sonunda kozalakların elle ve hiç bozulmadan toplanabilmesi için bitki sırıklar ya da tellerle tutturulur.İyi düzenlenmiş, şerbetçiotu tarlalarında hasadı daha kolaylaştırmak ve fidanların daha çabuk olgunlaşmasını sağlamak için toprağın üçte birine çabuk büyüyen üçte ikisine de geç büyüyen şerbetçiotları ekilir. Toplanan kozalaklar birkaç hafta kadar sürekli bir kontrol altında fırınlarda kurutulur. İlkbaharda yetişen genç sürgünler taze olarak kuşkonmaz gibi yenilebilir. Şerbetçiotunun kozalakları kaynatılarak suyu kan arındırıcı olarak kullanılır.