Şerbetçi Otu Kapsül

Biracılıkta kullanılanbir tarım bitkisidir. Kendirgiller (Cannabaceae) familyasında yer alanbu çokyıllık bitkinin (Humulus lupulus) anayurdu Avrupa'dır. Uzunluğu 6 metreye ulaşan dikenli, tırmanıcı gövdesi kaba ve sert yapraklar taşır. Yaprakları asmanmkiler gibi loplu, uzun saplı ve
kenarları dişlidir. Ayrı bitkiler üzerinde yer alanbireşeyli çiçeklerinden dişi olanlar küçük
bir kozalağı andırır. Şerbetçiotu, dişi çiçeklerindeki lupulin adlı hoş kokulu bir madde için yetiştirilir. Lupulin biraya acımsı bir tat vermek için, malt özütü ve bazı alkolsüz içeceklere ise koruyucu olarak katılır; ayrıca bazı ilaçların bileşimine de girer. Dişi çiçeklerden hazırlarıan çayın iştah açıcı, idrar söktürücü ve yatıştıncı etkisi vardır.

Şerbetçiotu en iyi gelişmeyi, akaçlaması uygun, kireçli, gübreli ve derin topraklarda gösterir. İlkbahar ve yaz mevsimlerinde bol suya gereksinimi vardır; buna karşılık sonbaharda hiç sularımamahdır. Yazları sıcak ve rüzgârsız geçen, toplama mevsiminde don olmayan yerler şerbetçiotu yetiştirmek için en uygun bölgelerdir.

Sonbaharda kazılarak iyice havalarıdınlmış tarlalara bir yıl önceki dişi şerbetçiotu bitkilerinden alınan kök parçaları 2 metre kadar aralıklarla dikilir. Kış boyunca gübreleme ve yabancı otların ayıklarıması gibi çeşitli bakım işlemleri yapılır. İlkbahann sonlarına doğru gelişmeye başlayan fidanlar sırık lara ya da tellere sardınlır. Uygun koşullar altında genç şerbetçiotu bitkilerinin günde 15 cm kadar boy atabildiği saptanmıştır.
Yaz boyunca gelişmesini tamamlayan çiçek salkımları sonbahar geldiğinde genellikle makinelerle toplanır, kurutulur ve toz haline getirilir. Şerbetçiotunun başlıca kullanım alanı biracılıktır; küspesinden ise hayvan yemi ya da gübre olarak yararlanılır.
Avrupa'da çok yaygın olan şerbetçiotu üretiminde ilk sırayı Almanya ve Çekoslovakya alır. Türkiye'de ise özellikle Karadeniz Bölgesi'nde yabanilerine rastlanan ve yöresel olarak ömerotu, mayaotu gibi adlarla da anilanbitkinin Bilecik ve Bursa yöresinde Tarımı yapılır.