Kas-Sinir Kavşagı Hastalıklar

Miyastenya Gravi

Miyastenya Gravi kas sinir kavşağının kas güçsüzlüğü ile karakterli bir otoimmün hastalıktır. Hastalık yaklaşık olarak her 100,000 kişide 3 kişiyi etkiler; her hangi bir yaşta başlayabilir ve özellikle kadınlarda daha sıktır. Hastaların %60'inde timüs hiperplazisi, % 15'inde ise bir tifoma vardır. Hastaların neredeyse tümünde iskelet kası asetilkolin reseptörlerine (AChR) karşı dolaşırında antikorlar vardır ve AChR sayısında azalmayla ilişkilidirler. Anti AChR antikorlarının hastalık nedeni olduklarını gösterecek şekilde, hasta bireylerin serumları ile hastalık hayvanlara aktarılabilir.

Patogenez

Vakaların çoğunda, AChR'ne karşı antikorlar kas sinir kavşağında (1) reseptörlerin internalizasyon ve yıkımını arttırarak ve/veya (2) asetilkolinin (ACh) reseptörüne bağlanmasını engelleyerek, işlevsel AChR‘lerin kaybına yol açar. Antikorların hastalığı kas yıkımı olmadan oluşturmaları dikkat çekicidir. Hastalık patogenezinde anti AChR antikorların işlevinin önemli olduğuna dair kanıtlara rağmen antikor düzeyleri ve nörolojik defisin her zaman uyumlu değildir. AChR'lerine karşı otoimmüniteyle timus bozukluklarının arasındaki bağlantı da net değildir. Yine de hastaların çoğunda timektomi sonrası düzelme olur.

Klinik Özellikler

Tipik olarak güçsüzlük ilk olarak ekstraoküler kaslarda ortaya çıkar; göz kapaklarında düşme (ptozis) ve çift görme (diplopi) hastayı tıbbi yardım arayışına yönlendirir. Generalize kas güçsüzlüğü dramatik dalgalanmalar gösterebilir ve günler, saatler, hatta dakikalar içinde değişebilir. Tekrarlayan elektro fizyolojik uyarı tipik olarak kas gücünde azalmaya yol açar ve hastalar antikolinesteraz ajanlar verildiğinde belirgin düzelme gösterirler bu sonuncusu muhtemelen kas sinir kavşağında ACh düzeyini arttırarak etki eder; her iki yöntem de tanı koymada yararlıdır. Miyastenya gravisde duyusal ve otonom işlevlerde bozukluk olmaz. Geçmişte solunum yetersizliği önemli bir mortalite nedeniydi; bugün gelişmiş tedavi (antikolinesteraz ilaçlar, prednizon, plazmaferez ve timus rezeksiyonu) ve solunum desteği sayesinde hastaların %9S'i tanı sonrası 5 yıldan fazla yaşar.