İnflamasyon Özeti

Tüm organizmaların canlılığı infeksiyöz etkenler gibi yabancı istilacıların ve haraplanmiş dokuların temizlenmesini gerektirir. Bu fonksiyonlar, inflamasyon denen kompleks konakçı yanıtla oluşturulur. İnflamasyon, meydana gelen hücre ve doku nekrozlarırun yanı sıra hücre zedelenmesini başlatan etkeni yok eden koruyucu cevaptır.

Inflama yon koruyucu etkisini, zararlı ajanları (yani mikropları ve toksinleri) seyrelterek, yıkarak veya nötralize ederek yerine getirir. Daha sonra zedelenme bölge inde iyileşme ve onarım başlar. İnflamasyonsun infeksiyonları devam eder ve yaralar asla iyileşmez. İnflamasyon. immünologlann doğal immünite olarak söz ettiği daha geniş koruyucu yanıtın bir bölümüdür.

İnflamasyon, infeksiyonları ve diğer zararlı uyaranları temizlemeye çalışır ve onarımı başlatır ancak, inflamatuvar reaksiyon ve onarım, önemli hasar yapabilir. Mikropları yıkan ve ölmüş dokularla uzaklaştıran inflamatuvar reaksiyon, normal dokuları da zedeleme kapasitesindedir. Bu nedenle zedelenme, tamamen normal faydalı inflamatuvar reaksiyona eşlik edebilir. Eğer reaksiyon çok güçlüyse (örneğin enfeksiyon şiddetli olduğunda), uzamışsa (örneğin ajan dirençli olduğunda) veya uygunsuzsa (örneğin otoimmün hastalıklarda kendi antijenlerine karşı yöneldiğinde veya alerjik bozukluklarda genellikle zararsız antijenlere karşı yöneldiğinde), patoloji baskın özellikte olabilir. İnsanlardaki çoğu hastalığın fizyopatolojik temelinde genellikle kronik uygunsuz inflamasyon yatmaktadır. İnflamasyonun klinik tıpta oldukça önemli bir proçes olmasının nedeni de budur.

Konakçı avunmasının hücre ve molekülleri kanda normal olarak dolaşır inflamatuvar reaksiyonun amacı, onları enfeksiyon veya doku yıkılırru alanına getirmektir. İnflamasyonda birkaç tip hücre ve moleküller önemli rol oynar. Bunlar, kan lökositleri, plazma proteinleri, vasküler duvardaki hücreler, çevre bağdokudaki ekstrasellüler matris ve hücrelerdir.

İnflamasyon, akut veya kronik olabilir. Akut inflamasyon, hızlı ve kısa sürelidir, birkaç dakika ile birkaç gün içinde sonlanır, plazma sıvı ve protein eksüdasyonu, belirgin nötrofil birikimi ile karakterizedir. Kronik inflamasyon daha yavaş gelişir, daha uzun sürelidir(günler ile yıllar arasında değişir) ve vasküler proliferasyon ve fibrozis (skorlaşma) ile birlikte lenfosit ve makrofaj toplanması ayırıcı özelliğidir. Daha sonra göreceğimiz gibi, bu temel inflamasyon çesitleri bir arada olabilir ve birçok değişken, gidişi ve histolojik görünümü değiştirebilir.

Tüm akut inflamatuvar reaksiyonlarda, başlıca kan damarları ve lökositlerde ardışık değişiklikler meydana gelir. Konakçı, zararlı ajanla (örneğin mikrop) veya ölmüş hücreyle karşılaştığında fagositler, bu ajanları temizlemeye çalışır. Aynı zamanda, fagositler ve diğer konakçı hücreleri, inflamasyonun kimyasal medyatörleri olarak fonksiyon gören birkaç protein ve lipit molekülü ortama bırakır. Medyatörleri, plazma proteinlerinden de yapılmaktadır. Bu medyatörlerin bazıları, çevre küçük kan damarlarını etkiler ve o bölgede plazmanın dışarı çıkmasına, lökositlerin toplanmasına neden olur. Toplanan lökositler, zararlı ajanlarca ve lokal olarak üretilen medyatörlerce aktifleşir. Böylece aktive lökositler, ajanı fagositozla uzaklaştırır. Ne yazık ki, lökosit aktivasyonu bu arada normal konakçı dokularını haraplaşabilir.

Sıklıkla ana bulgular olarak adlandırılan inflamasyonun dış bulguları, vasküler değişiklikler ve hücre toplanması sonucu meydana gelir: sıcaklık (calor), kızarıklık(rubor) ve şişlik (tumor). Akut inflamasyonun iki ek ana belirtisi ağrı (dolor) ve fonksiyon kaybı (functio lasea),medyatör salınımı ve lökosit aracılı yıkım sonucu- meydana gelir. Zararlı ajan yok edilip anti-inflamatuvar mekanizmalar aktive olunca bu süreç yavaşlar, konakçı sağlıklı normal duruma döner. Zararlı ajan hemen yok edilemezse kronik inflamasyon gelişebile