Meşe Mazısı Ekimi

Meşenin bilinen 5OO türü mevcuttur ve bunlardan en çok kullanılan ve bilenenleri şunlardır: saplı meşe; Q.robur, salkım meşe; Q. petraea, Türk meşesi, Quercus cerris, mazı meşesi, Q. İnfectoria, ker*mes meşesi, Q. Coccifera ve palamut meşesi; Q. Macrolepis en önemlile*ridir. Bunlardan mazı meşesinin genellikle mazısı, palamut meşesinin palamudundan istifade edilir.
Saplı meşe, salkım meşe ve Türk meşesinin ise kabuk ve yapraklarından çay, kompres ve merhem yapılır. Meşenin insanlık tarihinde tıbbi maksatla kullanılması çok eskiler; kentler, vikinkler, Romalılar ve eski mısırlılara kadar dayanır.

Keltcede quer: güzel, cuez: ağaç anlamına ve Latincede robur:güçlü,kuvvetli anlamına gelir. Meşe ağaçları içinde en çok kullanılan tür olan saplı meşeyi ele alacağız, diğerleri buna yakın özelliktedir.

Türkiye‘de en yaygın ağaç türlerinden biridir, iklim ve toprak olarak en uygun ülkelerden biride Türkiye‘dir. Meşe Türkiye‘nin en yüksek dağlardan alçak ovalara kadar hemen her yöresinde yetişir. Palamutlar toprağın 15cm derinliğine gömülürse, o kendiliğinden büyür. Yavaş fakat kararlı bir büyümeyle boyu 50 metreye, yaşı 1000 yılı bulabilir.

Kabukları nisan ve mayıs aylarında çiçek açmaya başlamadan hemen soyularak kurutulur ve kaldırılır. Çatlamış, kesekleşmiş eski gövde kabukların kalitesi düşük olduğunda çok eski kabukları pek kullanılmaz.

Palamutları(meyveleri) tam olgunlaşıp yere dökülmeden önce eylül ve ekimde toplanır, kavrulur ve toz haline getirilir, yanmamasına dikkat edilir.

Meşe mazısı(galle, meşe mazısını mazı ağacı ile karıştırmamalı gerek) çeşitli meşe ağaçlarından elde edildiğinden farklı şekilde olabilir. En kaliteli mazı güneydoğu Anadolu‘da, doğu Anadolu, doğu Akdeniz bölgesinde yaygın olarak yetişen mazı meşesinden elde edilir.

En kaliteli meşe mazısı kara mazı olup 1,5-2cm çapında yeşilimsi siyah renkte küre şeklinde, üzerinde çıkıntı ve girintiler olur ve içindeki böcek çıkmadan toplanır ve kurutulursa birleşiminde %60-70 oranında tanin içerir.